Schaduw

Ik kijk om me heen en zie een wereld vol geweld. Ik zie machthebbers gekozen worden die me alle vertrouwen doen verliezen in de democratie zoals we die kennen.

Toen ik jong was dacht ik dat het geweld achter ons lag, dat ik het geluk had van na de oorlog geboren te zijn. En in zekere zin is dat ook zo, ik heb, afgezien van 2 ervaringen waarin ik fysiek bedreigd werd , in de veiligheid van dit land kunnen leven en werken en me vrij gevoeld om mijn leven te leiden.

Maar is dat wel echt zo ?

In mijn persoonlijke  proces van bewustwording  ontdekte ik hoe in mij de schaduw, ook wel het onderbewuste , werkelijk mijn blik op de wereld bepaalt. De mensen waar ik het moeilijk mee heb spiegelen juist datgene wat in mijn onderbewustzijn ligt.

Er lijkt altijd een bewuste reden te zijn die mij tot een besluit, een afkeer, een verliefdheid brengt,

Maar de ware drijfveren liggen in het verborgene.

Het echt naar binnen kijken als iemand mij bv.   een streek levert , of afkeer bij me oproept, is niet iets wat erg prettig is . Het is veel makkelijker een opsomming te maken van redenen waarom die ander zo tekort schiet en hoe weinig ik daarop lijk.

Of om de ander te vergoelijken en het akelige gevoel weer weg te stoppen.

Dit spel van projectie maakt dat al onze onbewuste eigenschappen bij de ander worden waargenomen, en ontkend in het eigen bewustzijn.

Maar wat als ik wel naar binnen kijk, en voel waar in mijn lichaam het pijn doet ? Wat als ik in gesprek ga met die pijnlijke plek ? De pijn een krampachtig  pantser blijkt waarachter zich een bang kind verschuilt ? Een woedend kind, een kind dat haat, een kind dat om zich heen wil slaan ?

Het heldert een boel op: ik begrijp waarom ik soms zo geraakt en verkrampt ben en leer te zien dat die reacties voortkomen uit mijzelf , mijn onbewuste aannames, mijn familie-patronen die voortkomen uit oorlogstrauma's en diep gewortelde taboes.

Door dit onderzoek komen er delen die voorheen onbewust waren in mijn bewustzijn, ze worden nu door mij waargenomen zodat ik ervoor kan zorgen, erkenning aan kan geven, en de projectie kan terug nemen. Er treedt ontspanning op . Er ontstaat een duidelijker innerlijk kompas, onafhankelijk van anderen.

Dat we als samenleving  fysiek geweld , discriminatie, vrouwenhaat, gewetenloze hebzucht en leugenachtigheid veroordelen heeft als bijwerking dat we die eigenschappen in onszelf niet meer kunnen waarnemen, alleen in de projectie op anderen.

In de schaduw van onze samenleving groeit en bloeit de wapen-industrie , de porno-industrie en de uitbuiting en corruptie.

We hebben helaas niet van jongs af aan geleerd om schuldeloos en schaamteloos onze schaduw te onderzoeken door bijvoorbeeld op onze dromen te letten, of door met een open onderzoekende blik onze pijn aan te kijken.

Het wordt zelfs als  wereldvreemd en naïef gezien om de blik naar binnen te richten terwijl “daarbuiten “ toch zoveel dreiging bestaat.

Er is nauwelijks  erkenning voor dit fenomeen van de schaduw, dat alles wat we denken te geloven en als ideaal zien steeds ondermijnt en van koers doet veranderen.

Wat zou er gebeuren als we  zouden leren om onze eigen projecties te doorzien ?

Dus, onze eigen schaduw zouden kennen en liefhebben en niet alleen ons geïdealiseerde zelfbeeld ? Als we zelf ouder zouden kunnen zijn voor dat gepijnigde kind in ons met een scala aan destructieve gevoelens ?